Een mini-recensie van het managementboek Cicero leest Covey van Harm Klifman uit 2019. Ongeveer 1 minuut leestijd.
Cicero leest Covey…
…is weer iets heel anders en moeilijk te categoriseren. Dit boek analyseert (en soms: fileert) de structuur en schrijfstijl van een aantal bekende management-boeken. Waarom zijn bepaalde managementboeken overtuigend (en waarom niet) waarom lezen ze prettig weg (en waarom niet)? De auteur gebruikt bij zijn analyse de regels van de retorica van het oude Rome, en introduceert Cicero als een van de beste redenaars en misschien wel de eerste management-guru. De analyse betreft metaforen, fabels en parabellen, visualisaties zoals tabellen en illustraties, en nog veel meer.
Mini-recensie van dit managementboek
Dit boek belooft dat het lezen van een managementboek nooit meer hetzelfde zal zijn, en dat klopt! Ik vond het heel frappant dat ik direct en aantal ‘trucjes’ herkende in de boeken die ik ná dit boek las. Bijvoorbeeld dat tabellen een schijn van wetenschappelijkheid wekken, maar daar veelal absoluut niet op gebaseerd zijn. Of om steeds naar dezelfde (indirecte) bronnen te verwijzen, maar niet naar de uiteindelijke onderliggende wetenschapelijke onderzoeken. Een ‘zelf-referentieel circuit’ noemt de auteur dit. En het gebruik om een nieuw model te laten voorafgaan door een overzicht van oudere modellen, zodat de schijn van groei of verbetering wordt gewekt. Ik was al een kritische lezer, door het jurywerk werd ik nóg kritischer, en na dit boek ontsnapt er niets meer aan mijn kritische blik!
Ik gaf het 3 1/2 *
Meer managementboeken die niet te classificeren zijn vind je hier.